Από: Ολυμπία Εξαρχάκου
Source: Athinorama
Πρεμιέρα για την παράσταση της Μαρίας Κολιοπούλου σε νέο χώρο στην Κυψέλη και της Εύης Δημητρίου στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης».
“When our eyes touch – solo”
Με αφορμή το έργο δυο μεγάλων σύγχρονων φιλοσόφων, του Ζακ Ντεριντά και του Ζαν-Λικ Νανσί, πάνω στο άγγιγμα, η καταξιωμένη χορογράφος Μαρία Κολλιοπούλου στο νέο της σόλο διερωτάται πώς μαθαίνουμε εκ νέου να υπάρχουμε σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη και απρόβλεπτη καθημερινότητα, όπου η σωματικότητα αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και τα σώματα δεν λαμβάνουν χώρα και χώρο στην πόλη. “Η παράσταση συμπυκνώνει τη χορογραφική έρευνα των τελευταίων ετών της Κολιοπούλου πάνω στο έργο των δύο φιλοσόφων και ξεκίνησε ως μια πρόταση για ένταξη στον διετή προγραμματισμό των επιχορηγήσεων το 2021 τελικά από το Skånes Dansteater στο Μάλμε της Σουηδίας τον Αύγουστο του 2021 και ένα χρόνο μετά από τον πολυχώρο πολιτισμού και τεχνών Shantom στην Αθήνα τον Ιούλιο 2022 Ο τίτλος του έργου προέρχεται από την φράση ‘When our eyes touch, is it day or is it night?’ του Jacques Derrida από το έργο του ‘On Touching – Jean-Luc Nancy’”. (Χώρο τέχνης o.art. ath., από 8/12).
“Fountains of mojitos”
Τα τελευταία δέκα χρόνια, το βασικό θέμα της χορογραφικής έρευνας της Εύης Δημητρίου είναι η γυναίκα, ο ρόλος της στην κοινωνία και η ανθρώπινη υπόστασή της. Η νέα της δουλειά σε δραματουργία του Guy Cools, και σε συν-δημιουργία με τις χορεύτριες Ράνια Γλυμίτσα, Ελευθερία Σωκράτους, Μιλένα Ούγκρεν Κούλας, Julia Brendle εξερευνά τα συναισθήματα που βιώνει η γυναίκα. H χορογράφος σημειώνει: “Πριν από λίγα χρόνια άρχισα να δίνω τόση σημασία στο πώς η κοινωνία αντιλαμβάνεται τη γυναίκα. Άρχισα να προσέχω συμπεριφορές που μείωναν τις γυναίκες. Ο τρόπος που πολλές φορές απεικονίζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στον γραπτό λόγο, σε άρθρα στις εφημερίδες και στα περιοδικά. Ο τρόπος που κάποιοι άντρες μιλούν στις γυναίκες στον δρόμο. Το πώς η κοινωνία συχνά φιμώνει τη γυναίκα και το πώς οι επιθέσεις ενάντια σε γυναίκες έχουν συχνότητα επιδημίας. Από όλες αυτές μου τις παρατηρήσεις, άρχισα να αντιλαμβάνομαι από πού μπορεί να πηγάζει η ντροπή και η ενοχή. Επέλεξα μια ομάδα περφόρμερ που θαυμάζω τόσο ως καλλιτέχνες όσο και ως άτομα. Μέσα από μια διαρκή ανταλλαγή σκέψεων, πεποιθήσεων και κινησιολογικής έρευνας προέκυψε η παράσταση Fountains of Mojitos”.(Ίδρυμα “Μιχάλης Κακογιάννης”, από 13/12).